Μπορείτε να μας βρείτε σε ένα ιστολόγιο για την ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ...ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ 2 και ένα ιστολόγιο για την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ...ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ 3.Με τιμή,
Πελασγός και συνεργάτες


ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ : Η "ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ" ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΕ ΦΑΣΗ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΙ.. ΣΥΝΤΟΜΑ...


«Το Γένος ποτέ δεν υποτάχθηκε στο Σουλτάνο! Είχε πάντα το Βασιλιά του, το στρατό του, το κάστρο του. Βασιλιάς του ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, στρατός του οι Αρματωλοί και κλέφτες, κάστρα του η Μάνη και το Σούλι»

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

Άγνωστες πτυχές της ζωής και της δράσης του Νικηταρά


Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ή Τουρκοφάγος (1782-1849) γεννήθηκε στη Νέδουσα Μεσσηνίας, ένα μικρό χωριό που βρίσκεται στους πρόποδες του Ταϋγέτου, 25 χλμ από την πόλη της Καλαμάτας. Καταγόταν από το χωριό Τουρκολέκα, του δήμου Φαλαισίας της Μεγαλόπολης. Ήταν ανηψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. 
Ο Νικηταράς συνελήφθη το 1839 και καταδικάστηκε, αν και παντελώς αθώος, σε ενάμιση χρόνο φυλακή, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας.
Όταν αποφυλακίστηκε, ή υγεία του ήταν εξασθενημένη ενώ έχασε σε μεγάλο βαθμό την όραση του. Βίωσε την αχαριστία και την αγνωμοσύνη της ελληνικής πολιτείας όταν του αρνήθηκε μια αξιοπρεπή σύνταξη ώστε να ζει αυτός και η οικογένεια του ευπρεπώς και αντί αυτού, του χορηγήθηκε "άδεια επαιτείας" στον ναό της Ευαγγελίστριας κάθε Παρασκευή. Το 1843 του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστράτηγου μαζί με μία πενιχρή σύνταξη. Πέθανε το 1849 σε ηλικία 67 ετών. Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί δίπλα στο Κολοκοτρώνη όπως κι έγινε. 

Ορισμένες άγνωστες πτυχές της ζωής και της δράσης του : 

Ο Νικηταράς άνοιξε την αυλαία της Επανάστασης, αλλά υπήρξε και ένας από τους πρωταγωνιστές της. Τη νύκτα της 16ης προς 17η Μαρτίου 1821 συνεπλάκη με μια ομάδα Τούρκων έξω από την Καλαμάτα. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1829 έριξε τους τελευταίους πυροβολισμούςτου Αγώνα στην Πέτρα της Βοιωτίας.
Στη νεκρολογία η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αιών», αναφέρθηκε ότι οι μάχες στις οποίες συμμετείχε ξεπερνούσαν σε αριθμό τα χρόνια της ηλικίας του. Τα παραπάνω δεν παρουσιάζονται ως υπερβολή αναναλογιστούμε ότι εκτός από τις μεγαλύτερες και αποφασιστικότερες μάχες του Αγώνα (Βαλτέτσι, Δολιανά, Δερβενάκια, Αράχωβα, Μεσολόγγι, Φάληρο κλπ.) συμμετείχε και δεκάδες άλλες. Μέσα σε τέσσερις μόνο μήνες (από τα Μαΐου μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου 1821) συμμετείχε σε περισσότερες από είκοσι μάχες καισυμπλοκές γύρω από την Τριπολιτσά.
Σύμφωνα με την παράδοση κατά τη διάρκεια της μάχης στα Δερβενάκια άλλαξε τέσσερα σπαθιά, καθώς τα τρία έσπασαν. Μετά το τέλος της σύγκρουσης χρειάστηκε ιατρική βοήθεια για να ξεκολλήσει το σπαθί από το χέρι του, καθώς είχε υποστεί βαριάς μορφής αγκύλωση. Κατά την ίδια μάχη όταν ένιωθε την κούραση να τον καταβάλλει έδινε κουράγιο στον εαυτό του λέγοντας «κουράγιο Νικήτα, Τούρκους σφάζεις».
Σύμφωνα με μαρτυρίες συμπολεμιστών του ο Νικηταράς κατά τη διάρκεια της επανάστασηςεξολόθρευσε πάνω από 300 Τούρκους. Ο αριθμός δεν είναι υπερβολικός αν αναλογιστούμε τον αριθμό των μαχών στις οποίες συμμετείχε, την τρομακτική ορμητικότητα και την ιδιαίτερη μαχητική του ικανότητα. Ο ίδιος ο ήρωας σε μια συνάντησή του με τον Γερμανό φιλέλληνα C. F. Bojons τού είπε πως είχε εξολοθρεύσει 300 Τούρκους μέσα σε ένα εξάμηνο!
Όταν το γαλλικό εκστρατευτικό σώμα, υπό τον στρατηγό Μαιζόν, αποβιβάστηκε στο Πεταλίδι της Μεσσηνίας με αποστολή την επιτήρηση της αποχώρησης του στρατού του Ιμπραήμ, ο Νικηταράς έσπευσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Καθόταν τυλιγμένος με την κάπα του στη σκηνή του τρέμοντας από τον πυρετό. Μοναδική του τροφή ήταν λίγες ελιές μέσα σε ένα πήλινο δοχείο. Όταν τον επισκέπτονταν Γάλλοι αξιωματικοί έκρυβε τις ελιές κάτω από την κάπα του. Ο Μαιζόν, όταν του το ανέφεραν, θέλησε να τον περιποιηθεί όπως του άρμοζε. Ο περήφανος οπλαρχηγός αρνήθηκε λέγοντας ότι δεν του έλειπε τίποτα και ότι η Ελλάδα μπορούσε να θρέψει τους στρατιώτες της. Ταυτόχρονα έκρυβε επιμελέστερα το δοχείο με τις ελιές του.
Σε έναν περίπατο του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη, αμέσως μετά την πολύκροτη δίκη του Κολοκοτρώνη και την πεισματική άρνηση των δύο δικαστών να τον καταδικάσουν, ο λαός του Ναυπλίου στάθηκε ευλαβικά μπροστά στους διερχόμενους, εκδηλώνοντας έτσι τον απεριόριστο θαυμασμό για τη στάση τους. Ξαφνικά μέσα από το πλήθος ξεπρόβαλε ο Νικηταράς, πλησίασε τον Πολυζωίδη και του είπε δακρυσμένος: «Πρόεδρε με την ηρωική σου διαγωγή μου πήρες τις δάφνες των Δερβενακίων».
Ο Νικηταράς ετάφη δίπλα στον Θ. Κολοκοτρώνη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Ωστόσο φαίνεται πως ο θάνατος της γυναίκαςκαι των παιδιών του και η έλλειψη στενών συγγενών και άμεσων απογόνων στάθηκε αφορμή να μην ενδιαφερθεί κανένας για τη σορό του. Τη στιγμή που χώρες με σαφώς μικρότερη στρατιωτική ιστορία από αυτή της Ελλάδας «κτενίζουν» τα πέρατα της οικουμένης για να ανακαλύψουν οστά στρατιωτών τους, να τα επαναφέρουν στην πατρίδα και να τα ενταφιάσουν με τις πρέπουσες τιμές, η χώρα μας αγνοεί την τύχη των οστών των περισσοτέρων πολεμιστών που χάρη στην προσωπική τους θυσία τής επέτρεψαν να συνεχίσει την ιστορική της πορεία.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / περιοδικό ‘Στρατιωτική ιστορία’, τεύχος 67, Μάρτιος 2002

http://redskywarning.blogspot.gr/2014/03/blog-post_23.html
Πηγή

1 σχόλιο:

  1. "Εθνικόν είναι το αληθές" Δ. Σολομός



    Η Αγία Λαύρα

    Mε διάταγμα του Όθωνα
    στις 15.3.1838 ορίστηκε η έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του Εικοσιένα στις 25 Μαρτίου.

    Αυτό είναι ένα ιστορικό ψέμα,
    γιατί η Επανάσταση άρχισε πριν τις 25
    Μαρτίου.

    Ο Π. Π. Γερμανός δε σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης στη
    μονή της Αγίας Λαύρας στις 25 Μαρτίου, γιατί την ημέρα αυτή δε
    βρισκόταν στην Αγία Λαύρα, αλλά στα Νεζερά (Αίγιο) της Αχαΐας, όπως Ο
    ΙΔΙΟΣ ΓΡΑΦΕΙ στα απομνημονεύματά του.


    Το ψέμα αυτό έχει την αφετηρία του στη
    μετάβαση των δύο Επισκόπων Παλιών Πατρών Γερμανού και Κερνίτσης
    Προκόπιου μαζί με τους προεστούς της Αχαΐας, από τα Καλάβρυτα στη Μονή
    της Αγίας Λαύρας στις 10.3.1821, που έγινε αποκλειστικά και μόνο για την
    ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥΣ, να κρυφτούν για να μη συλληφθούν από τους Τούρκους.

    Ο
    Π. Πατρών Γερμανός μάλιστα, στη σύσκεψη του Aιγίου, ΔΙΑΦΩΝΗΣΕ με την
    επαναστατική στρατηγική των Φιλικών. Όταν στις 21 Μαρτίου δίνονταν οι
    μάχες στους δρόμους της Πάτρας με αρχηγό τον τσαγκάρη Παναγιωτάκη
    Kαρατζά, ο Γερμανός λούφαζε με τους προεστούς στη μονή Ομπλού. Εκεί
    δολοφόνησαν τον Καρατζά, λίγους μήνες μετά στις 4 Σεπτέμβρη, οι
    Kουμανιωταίοι, άνθρωποι δικοί του .

    (Βλέπε N. Bαρδιάμπαση, Π. Kαρατζάς: ο
    τσαγκάρης που ξεκίνησε την Eπανάσταση του 1821, Eλευθεροτυπία, 3-7-1993).

    Όμως πρόκριτοι και αρχιερείς
    διαστρέβλωσαν τους πραγματικούς λόγους της μετάβασης αυτής και
    παραποίησαν την αλήθειά τους. Απέδωσαν την άφιξη του Γερμανού και των
    άλλων, στις 10.3.1821, στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, στην κήρυξη της
    Επανάστασης και έπλασαν το μύθο της ύψωσης της σημαίας της Επανάστασης
    στη μονή της Αγίας Λαύρας από τον Π.Π. Γερμανό στις 25 Μαρτίου. Κίνητρο
    του μύθου αυτού ήταν να περιβληθούν αυτές οι κοινωνικές ομάδες, οι
    προεστοί και το ανώτερο ιερατείο, με την τιμή ότι αυτές είχαν αρχίσει
    τον Αγώνα και είχαν πρωτοστατήσει σ’ αυτόν, και να μοιραστούν έτσι τη
    δόξα από τους πραγματικούς αγωνιστές και δημιουργούς του Εικοσιένα και
    της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ενώ αυτές οι ομάδες ήταν απούσες από την
    Επανάσταση και αντέδρασαν έντονα και επικίνδυνα στην προετοιμασία της
    Επανάστασης και την κήρυξή της.

    Είναι γνωστό, πως σε προγενέστερες ημερομηνίες είχαν
    ξεσηκωθεί τα Καλάβρυτα, η Βοστίτσα, η Καρύταινα, η Καλαμάτα, το Γύθειο,
    τα Σάλωνα και ο Πραστός.


    O ίδιος ο Π. Πατρών Γερμανός ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ
    στα απομνημονεύματά του, που έγραψε στα τελευταία του και
    πρωτοκυκλοφόρησαν το 1837, ΛΕΞΗ για την υποτιθέμενη συγκλονιστικότερη
    στιγμή της ζωής του.

    Η προφανούς σκοπιμότητας επινόηση της
    ημερομηνίας αυτής, που τίποτα δεν δικαιολογεί την συμπερίληψή της στις
    δέλτους της Ιστορίας, προήλθε το 1835 από τον Κωλέττη και υλοποιήθηκε το
    1838 (Β. Σφυρόερα, "Η επέτειος της Εθνεγερσίας", "Καθημερινή-Επτά
    Ημέρες", 1-3-2001).


    Ο
    Σπ. Τρικούπης είχε το θάρρος να παραδεχθεί:
    "Ψευδής είναι η εν Ελλάδι
    επικρατούσα ιδέα, ότι εν τη μονή της Αγ.
    Λαύρας ανυψώθη κατά το πρώτον η σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως…" (
    "Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως", τ. Α΄, σ.312, εκδ. Β΄).


    Ο Ι. Φιλήμων αποκαλεί τον μύθο της Λαύρας "ψεύδος παχυλόν" ("Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας", τ.Γ΄, σ.22-1834).


    Ο
    καθηγητής Απ. Β. Δασκαλάκης ομολογεί:
    "…ουδέν επαναστατικόν γεγονός
    εσημειώθη εν τη Μονή της Αγίας Λαύρας. Κατά την 25ην Μαρτίου ουδείς
    ευρίσκετο εν Λαύρα…" ( "Πως εκηρύχθη η Επανάστασις εις την Πελοπόννησον").

    ΑπάντησηΔιαγραφή